Οι Ώρες ήταν οι θεότητες των εποχών, οι θεότητες που, σύμωνα με τον Όμηρο, ανοιγόκλειναν τις πύλες του ουρανού και περιποιούνταν τα άλογα και το άρμα της Ήρας. Άλλοτε πάλι τις βλέπουμε επιφορτισμένες με το ίδιο καθήκον κοντά στον Ήλιο.
Ο Ησίοδος αναφέρει πως ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας και τις οναμάζει Ευνομία, Δίκη, και Ειρήνη. Οι Ώρες είχαν καθήκον να εποπτεύουν τα έργα των ανθρώπων.
Στους Ομηρικούς Ύμνους θεωρούνταν βοηθοί της Αφροδίτης όπως ακριβώς και οι Χάριτες. Ενώ παρουσιάζονταν στην ακολουθία του Διονύσου καθώς και σύντροφοι στο παιχνίδι της Περσεφόνης. Ακόμη και ο Πάνας, ο θεός των κοπαδιών και των δασών, χαίρεται με τη συντροφιά τους.
Θεωρήθηκαν προστάτιδες των εποχών ("ωρών") του έτους και των καρπών της κάθε εποχής, και της ωριμότητας των φυσικών προϊόντων, αλλά και της ακμής και ομορφιάς των ανθρώπων.
Οι Αθηναίοι, ως προστάτιδες της ανάπτυξης και της ευημερίας, τις ονόμαζαν Θαλλώ, Αυξώ και Καρπώ (φυτρώνω, αυξάνομαι, καρποφορώ).
Τις παρουσίαζαν σαν νεαρές κοπέλες που κρατούσαν στα χέρια τους λουλούδι ή ένα φυτό.
Οι Ώρες δεν έπαιζαν σημαντικό ρόλο στους μύθους. Σε μεταγενέστερες αλληγορίες παρουσίαζαν μία από τις Ώρες ως σύζυγο του Ζέφυρου (άνεμος της άνοιξης) με τον οποίο είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Κάρπο.
Με τον καιρό οι Ώρες απέκτησαν συμβολικό χαρακτήρα καιι κατέληξαν να συμβολίζουν τις τρεις εποχές του έτους και τις υποδιαιρέσεις της ημέρας.
Στα ρωμαϊκά χρόνια θεωρήθηκαν κόρες του Ήλιου και της Σελήνης και συνδέθηκαν με τις τέσσερις εποχές του έτους.
Ο θρόνος του Δία στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ήταν διακοσμημένος με παραστάσεις των Ωρών, αλλά και ο Πολύκλειτος είχε διακοσμήσει το στεφάνι του αγάλματος της Ήρας στο Άργος με παραστάσεις τους.
